# 147

Miałam nie pisać, ale... Nie chciałam... tak wyszło, nauczyłam się już kłamać bez zmrużenia oka, dziwne, ta piosenka...I couldn't tell you why she felt that way,
She felt it everyday. And I couldn't help her, I just watched her make the same mistakes again.

What's wrong, what's wrong now?
Too many, too many problems.
Don't know where she belongs, where she belongs.
She wants to go home, but nobody's home.
I's where she lies, broken inside.
With no place to go, no place to go to dry her eyes.
Broken inside.

Open your eyes and look outside, find a reasons why.
You've been rejected, and now you can't find what you left behind.
Be strong, be strong now.
Too many, too many problems.
Don't know where she belongs, where she belongs.
She wants to go home, but nobody's home.
It's where she lies, broken inside.
With no place to go, no place to go to dry her eyes.
Broken inside.

Her feelings she hides. Her dreams she can't find. She's losing her mind. She's fallen behind. She can't find her place. She's losing her faith. She's fallen from grace.
She's all over the place.

Na gitarze, czuję się jak ona, wywołuje we mnie łzy, to też dziwne, płaczę po tym nieznanym, po tym człowieku, którego nie pamiętam nawet twarzy, nie chciałam mówić bo to jest urojone, wierzyć w przeznaczenie? Któremu nawet nie umiem pomóc? A może o to chodzi i jemu właśnie nie trzeba pomagać? A ja nadal chcę to zrobić, po prostu tylko żeby się przekonać, a ... nie mogę... Nie chcę działać wbrew sobie, Tobie i wszystkim... Szukam szczęścia przez utopię... A ta piosenka pokazuje, że to życie właśnie nią jest. Zawsze się może mylić. Ilu jeszcze ludzi nas nakryje? Ile jeszcze twarzy będę musiała oglądać nim zobaczę to co chcę zobaczyć? Ilu ludzi będzie patrzeć na to co robimy? Ilu ludziom zaciemnimy obraz ich samych? Nie chcę kłamać, prawda zawsze była oczywista, a teraz nie umiem inaczej, świat się zmienił, a ja nawet nie wiem czy on pamięta mnie...