# 143

Wolisz żyć umierając czy umierać żyjąc?? Na razie boisz się, boisz się żyć, boisz się oddychać, żeby nie zabić oddechem, boisz się milczeć, żeby cisza Cię nie pochłonęła, boisz się patrzeć, bo świat cię oślepia, nie chcesz już nic, bo ty umarłeś... A ja pomyliłam się. Trafiłeś tu. Miłość pokazała ci drogę. Nie pierwszy raz. Ale ty tego nie zauważałeś. Wiedziałam, że to zrobisz. Ale muszę Ci coś powiedzieć... pisałam o sobie! Dostosowałam tekst do twoich realiów, bo tak naprawdę ja czuję tak jak Ty, ja wiem co czujesz, tylko ja, to ja zniewoliłam cię i tylko ja mogę cię uwolnić... Dziś chciałam Cię prosić tu, byś odezwał się czasem, ale czułam, że potrzebujesz czasu, więc ci go dałam, a ty... ja wiedziałam... zrobiłeś tak jak mówiłam, bo ja wiedziałam... Skąd tak dobrze Cię znam? Może wreszcie siebie poznałam? A ty jesteś mną? Nie mogłam pisać, musiałam to wyrzucić, dalej muszę bo tylko wtedy zapominam, teoretycznie, wbrew pozorom, gdy piszę o Tobie czuję, że jesteś blisko i może to daje mi siłę by wystukiwać kolejne litery... Ja rzadko łamię obietnice, nie mogę cię o nic prosić, chociaż moje spontaniczne myśli mówią coś innego, one każą dzwonić, pisać, myśleć i czuć. To ja dzisiaj czułam się tak jak ty. Dlatego to wszystko niżej jest prawdą. Człowiek się uczy. Porozumiewać bez słów. Ale ty sam zadecydujesz co dalej. Ona powiedziała: " Powiedz sobie- cholera, będzie dobrze!" No i pewnie będzie... Zawsze będzie, bo Bóg jest z nami. Z Tobą, bo to ja wczoraj płakałam. Nie sztuką jest oddać swoje życie za przyjaciela, lecz za wroga. Pewnie więc nie będę wywyższona. Ale ja jestem. Ja wciąż trwam a to mnie umacnia. Wiem, że tam jesteś. Wiem kiedy myślisz. Wiem wszystko. I podziwiam Cię. Najgorsze jest oglądać upadek kochanej osoby. A ty oglądałeś mnie przez tyle czasu. Za to Cię kocham. Że byłeś i będziesz. Choćby cię nie było. Bo ja i tak Ciebie czuję. Nie mogę pisać do ciebie. Ale zawsze z Tobą rozmawiam. U mnie. W moim sercu.